Traduccion : http://locebier.free.fr
Escaufestre ! Un mòt feblàs per dire lo moment politic qu’avèm viscut pendent aqueleis eleccions regionalas que semblavan subretot un escrutin nacionau, franc un escrutin regionau. Oblidadas lei competéncias alargadas, oblidats lei mejans budgetaris e l’estatut minorizat dintre lei regions europencas. Lo decoptage-carnatge territoriau sens identitat culturau laissava plaça ai carculs politicians corts de vista e lo resultat de 358 sètis FN còntra 339 PS tombava au nòstre.
Fa d’ans que lo camin reiau es estat alestit per lo FN per leis còlas nacionalas parisencas. De Giscard a Mitterrand, de Jospin a Chirac, de Sarkozy a Hollande, lo poder que s’èra fach au centre, ara penja a drecha extrèma tota. L’idèa que entre Senèstra e Drecha l’aviá pas granda diferéncia es venguda costumiera dins l’opinion publica. Se lei promessas de 1981 an laissat plaça ai promessas de 2009, un cambiament radicau de politica politiciana a fach fogassa amb la progression dempuei mai de trenta ans d’un drechisme que s’es enracinat plan-planin. Leis eveniments dau 13 de novembre an fach qu’enfortir l’idèa racista e xenofòba que lo terrorisme « islamista » alimentava. L’estrategia austeritària, la manca de mejans e de volontat politica per una dinamica regionala, adobavan lei rèstas d’una estrategia de la revirada. La copa èra plena, la Senèstra cabussava, la Drecha tornava a la superfiçia, l’extrèma drecha turtava un front « republican » e s’encalava dins la revirada de la presa de poder en Provença. Lei cartas èran mai distribuidas, lo FN en plaça aviá jogat e jogava la seguida de la partida. La partida deis escacs Hollande-Valls, dins una fugida en davant, metiá lo cap vès la presidenciala. De tordres e mai de mèrles ! Tot èra bòn per contuniar sensa cambiar de politica economica e sociala, barrejada de proclamacions republicanistas sens ges d’efècte sus un electorat desabusat.
Lo sacrifici dau socialista C. Castaner, retirat dau segond torn en Provença sus òrdre de Paris, lo carcul cortàs de EE-LV e dau Front de Senèstra qu’an jamai comprès que lo quichaclau d’una eleccions d’aquela mena se jogava au premier torn, t’an mes sus la palha tota una opinion democratica qu’aurà jamai agut la possibilitat de faire una autra politica pendent sièis ans. Mai se la Drecha a ganhat per defeccion consentida de la Senèstra, lo FN s’es enfortit de miliers de vòtes entre lei dos torns de la votacion. Quinei leiçons de ne’n tirar per nautrei qu’avèm subit pereu aqueste juec politic ?
De’n premier, seriá necite de remembrar que la région es totjorn mes au remouc dei politicas centralistas ; que lei politicas socio-economicas dau poder son a la racina dau malèstre que conoisse un mager part dei laissats per còmpte dau sistèma francés que permete lo melhor resultat de l’extrèma drecha en Euròpa ; que la carriera bòrnia de l’identitat barrejada de nacionalisme reaccionari es un destin de fin de corsa sens renovament possible ; mai que leis idèas reaccionàrias son pas d’elements tombats d’un cèu sensa terra e que leis Occitans concrets esperan de responsas concretas ai questions jornadieras que rescòntran : emplec, lotjament, cultura. Fin finala, comprendrem bensai perque lei pichòtei comunas, empauridas de servicis publics e que conoissan pas la question de l’immigracion, an votat FN mentre que lei metropòlis que concentran la riquesa e l’emplec an agut de resultats mens calamitós.
Es aquela realitat testuda que nos sortirà d’un angelisme que mantei fes parla en nom de l’occitanisme reau. La question occitana es tanben una responsa au malèstre e a la precaritat. L’occitanisme democratic que volèm se jòga donc dins aquestei prioritats de la temporada que vivèm.
Gerard TAUTIL
