A Gèli Grande 

No’m sovieni pas a quin moment rencontrèi a Gèli, mes que hè hòrt de temps. 

Que’m brembi hòrt plan deu periòde que passèm amassas com estudiants a l’universitat de Bordèu. 

Evidentament Gèli Grande qu’èra dejà a l’epòca un militant occitanista. Las soas conviccions qu’èran claras e que podom militar amassas en aqueste periòde.

Que podom participar per las annadas 1976 e 1977 a quauques manifestacions organizadas a Bordèu devath lo tèma de l’epòca « Volem Viure al País ». 

Hòrt viste Gèli que’s virè cap au Partit Nacionalista Occitan. 

Que demorèi a l’epòca, per la mea part dens ua via que disen mei culturau. Mes Gèli com jo que sabèvam que los limits enter çò de culturau e çò de politic que son tèunas e permeablas. N’a pas empachat que pendent annadas que demorèm en contacte.

Que i avèva la soa passion per lo rugbi e que’m brembi plan de la soa luta entà har tornar la finala deu  «campionat de França » de rugbi en país occitan, dab La Mesclanha.

Logic quan sabem que las equipas finalistas èran quasi tostemps occitanas. Tolosa, Bordèu, Marselha, Clarmont, serén estadas vilas mei adaptadas au debanament d’aquera finala. 

Puish qu’avom relacions regularas deu temps quan m’encargavi de La Setmana. A Gèli que l’interessava d’escríver suu rugbi,mes tanben sus tèmas politics. 

Que’ns tornèm trobar en 2010 quan estoi elegit a la region e que m’encarguèi de la politica linguistica. 

A maugrat las diferéncias de punt de vista politic que demorèm en contacte, convençuts los dus que las divergéncias èran minimas comparadas dab las convergéncias. 

Aus sons amics, a la soa companha que voi díser lo men tristèr mes tanben la mea simpatia. Lo combat que’u contunharam, en pensar au Gèli, segur. 

David Grosclaude