Va podèm dire, lo NFP a ben capitat dins lo temps cortet dei dos torns deis eleccions legislativas mai ren es jugat.
Lo Nòu Front Populari permetèt de blocar l’irrupcion d’una extrèma drecha agressiva e descomplexada dei prepaus racistas tenguts per de candidats chausits a la lèsta, sovent analfabets politics, dins la seguida retoriciana macronista dau ni drecha ni senèstra e de l’aïrança acumulada fàcia ai practicas autoritàrias d’un poder acarat au moviment populari. L’impensat dei Gilets jaunes se paga comptant, non pòu èstre levat dau bilanç politic globau. Rèsta per la senèstra de faire l’analisi dei populismes ligats estrechament a aquelei revòutas remenadas, a la crosiera de totei lei recuperacions extrèmistas drechieras.
Mai ren es jugat, car la coïna governamentala, après aqueleis eleccions contrariadas per lo poder, s’endevèn ambe lei subrenquants de la drecha LR, sei perlongaments a la Ciotti, sei combinasons clanicas qu’èran en vilha sota lo macronisme dominator. Mai tanben ambe la letra communàtoria de Macron que crida a l’union nacionala e lei manòbras dau RN que pensa, après sa revirada, au revenge de 2027. Per ara, quin solatjament per eu de pas durbir lo talh de sa tambolha economica cambiadissa !
Lei revendicacions socialas (tant la reforma dei retiradas, la reduccion de l’assegurança chaumatge, la non responsa a l’urgéncia climatica coma a una politica energetica alternativa…) son totjorn dins l’espèra e lo programa dau NFP, mantengut au consentiment politic minimom, laissa de caire la democracia territoriala, lei revendicacions socioculturalas, l’estatut dei « lengas regionalas », per citar qu’elas. S’aquò se pòu comprendre, lo vuege democratic istoric èsta de comolar.
La logica d’aquel acòrdi minimom resulta d’una amira sobeiranista tant per l’exagòn coma per Europa, de l’extrèma drecha ai chevenementistas, pereu de l’estatut calhat de la màger part de la senèstra neojacobina. Lei mediàs privats e publics an vendut una retorica anti-senèstra, lèsta de compra, soventei-fes favorizada per leis errors e lei maladreiças de J-L Melenchon que lo camin politic es estrechament ligat ai declaracions pressas au nacionau e a l’internacionau. Siguem clar sus aqueu capítol : es pas la persona soleta qu’es messa en causa mai aquela abséncia de pragmatisme dau quotidian e lo mòde collectiu de decision que fan una politica de senèstra.
Crèma au lume que lei ponchs mai sensibles per l’ensems de la classa politica son mai prefonds tre que se tracta de reforma constitucionala, dau rampèu d’una VIena Republica ipotetica, e subretot que s’assaia de tornar pensar la sempiternala « decentralizacion-deconcentracion » dei poders successius favorables au statu quo dins aqueu domèni. Car la solucion preconizada per d’unei d’una Amassada contituanta pèsa gaire fàcia ais abituds centralistas integradas per lei ciutadans, indefugiblas dins lo quadre d’una remessa en causa de la Cinquena.
Lo pièger seriá de contuniar de desconèisser lei blocatges qu’ensègon la lèi Defferre inacabada, lei mastrolhatges sarkozistas, olandistas e macronistas, per parlar dei mai recents e vesibles dei pedaçatges regionaus. Lo « procèssus Beauvau » sus l’autonomia de Corsega desvèla aquela tradicion monarco-republicana longassa que responde localament e parcialament a una butada democratica, per la faire longanhejar e evitar de prendre a la braceta la question de la democracia territoriala. Es aquela França exagonala e coloniala deis Otramars que sonha son excepcion illiberala dins lo concèrt deis Estats europencs deis estructuras diversificadas : regionalizacion democratica, formas d’autonomias coma expression d’una autra cultura federala e solidària. Fàcia ai solucions diferenciadas possiblas, l’oligarquia centralista e la senèstra son au nis de la serp. Constitucionalistas sobeiranistas, s’abstenir !
Es mai que mai dins aqueu rapòrt de fòrça que la senèstra se deu emancipar dei reflèxes qu’an marcat son istòria centralista. Aquela question politica vitala per la democracia es mai pausada per trobar solucion. Se per d’unei son aplicaion es luench d’emergir dins lo contèxt d’urgéncia sociala, es pasmens un autre biais istoric de li respondre. Tanben dins l’urgéncia. Pichòt rampèu d’istòria e non pas dei mendres, la Fèsta de la Federacion (1790) nos i convida.
Gerard TAUTIL
(12/07/2024)